Miło nam donieść, że nasz członkini Joanna Synowiec otrzymała stypendium Ministry Kultury i będzie realizować projekt Domofon. Studium odbioru. Nomada jest partnerem tego projektu.
Opis pracy:
Domofon. Studium odbioru
Domofon/Intercom. Studium odbioru jest projektem artystycznym odnoszącym się do doświadczenia adaptacji, oswajania nowego miejsca w przestrzeni miasta, sąsiedztwa i zabierania głosu. Projekt zakłada serię nagrań indywidualnych opowieści. W swoich natywnych językach Uczestniczki przygotują opowieści o ich relacji z „nową przestrzenią”. Podczas spotkań powtórzymy gest pierwszego kroku lub uczynimy zupełnie nowy w innym kierunku. Nagrania mikrohistorii znajdą się we wspólnej instalacji przypominającej „domofon” i usytuowanej w przestrzeni publicznej. Każda opowieść będzie mieć swoją odrębną ścieżkę dźwięku. Wszystkie głosy znajdując się w jednym zbiorze, będą mogły wybrzmiewać pojedynczo czy symultanicznie. Będą mogły tworzyć polifonie czy kakafonie. Będą współbrzmieć lub ze sobą konkurować, wzmacniać się lub osłabiać. Zależeć to będzie od ruchów odbiorcy dotykającego domofonu i jego interpretacji.Domofon. Studium odbioru jest w efekcie instalacją dźwiękową, która powstanie dzięki aktywnemu zaangażowaniu migrantek w ciągu 6 miesięcy. Uczestniczkami projektu będą migrantki z różnych krajów, których pobyt też czasem opiera się na warunkach kantowskiej gościnności. Są one z drugiej strony społecznością lokalną, którą łączy miejsce, przestrzeń, ale też poczucie „bycia skądinąd”. Postulatywnie – jak u Hardta i Negriego ich spotkanie wydarza się ponad granicami Imperium jest przepływem, mieszaniem się i tworzeniem nowej jakości relacji społecznych. Jest zaczynem takich działań. Pomysł instalacji i formy pracy wziął się z kilku teoretycznych założeń oraz własnego doświadczenia w pracy z migrantami i badania ich potrzeb. Tworzenia kontry wobec historii konwencjonalnej, która pozostawia na marginesie historie poszczególnych ludzi, choć one właśnie są częścią społecznej historii. Historie niekonwencjonalne, czy dnia codziennego prowadzą politykę dekolonizacji i budowania tożsamości, żeby stworzyć przestrzeń bardziej sprawiedliwą i inkluzywną, uwzględniającą – za Bruno Latourem wszystkich aktorów, ożywionych i nieożywionych. Mikrohistorie migrantek stanowią część historii miasta, choć często marginalizowane, stanowią fragment niekończącej się całości.
Odnosząca się do trudności komunikacyjnych, jednostronności nadawania komunikatów ze strony grup większościowych zmienia lekkim przesunięciem imigrantki z odbiorców na nadawców. Małym gestem, ale dużym nakładem wspólnej pracy proponuje odbiór tym, którzy w codziennej praktyce częściej nadają.
Domofon/Intercom. Studium odbioru jest projektem artystycznym odnoszącym się do doświadczenia adaptacji, oswajania nowego miejsca w przestrzeni miasta, sąsiedztwa i zabierania głosu. Projekt zakłada serię nagrań indywidualnych opowieści. W swoich natywnych językach Uczestniczki przygotują opowieści o ich relacji z „nową przestrzenią”. Podczas spotkań powtórzymy gest pierwszego kroku lub uczynimy zupełnie nowy w innym kierunku. Nagrania mikrohistorii znajdą się we wspólnej instalacji przypominającej „domofon” i usytuowanej w przestrzeni publicznej. Każda opowieść będzie mieć swoją odrębną ścieżkę dźwięku. Wszystkie głosy znajdując się w jednym zbiorze, będą mogły wybrzmiewać pojedynczo czy symultanicznie. Będą mogły tworzyć polifonie czy kakafonie. Będą współbrzmieć lub ze sobą konkurować, wzmacniać się lub osłabiać. Zależeć to będzie od ruchów odbiorcy dotykającego domofonu i jego interpretacji.Domofon. Studium odbioru jest w efekcie instalacją dźwiękową, która powstanie dzięki aktywnemu zaangażowaniu migrantek w ciągu 6 miesięcy. Uczestniczkami projektu będą migrantki z różnych krajów, których pobyt też czasem opiera się na warunkach kantowskiej gościnności. Są one z drugiej strony społecznością lokalną, którą łączy miejsce, przestrzeń, ale też poczucie „bycia skądinąd”. Postulatywnie – jak u Hardta i Negriego ich spotkanie wydarza się ponad granicami Imperium jest przepływem, mieszaniem się i tworzeniem nowej jakości relacji społecznych. Jest zaczynem takich działań. Pomysł instalacji i formy pracy wziął się z kilku teoretycznych założeń oraz własnego doświadczenia w pracy z migrantami i badania ich potrzeb. Tworzenia kontry wobec historii konwencjonalnej, która pozostawia na marginesie historie poszczególnych ludzi, choć one właśnie są częścią społecznej historii. Historie niekonwencjonalne, czy dnia codziennego prowadzą politykę dekolonizacji i budowania tożsamości, żeby stworzyć przestrzeń bardziej sprawiedliwą i inkluzywną, uwzględniającą – za Bruno Latourem wszystkich aktorów, ożywionych i nieożywionych. Mikrohistorie migrantek stanowią część historii miasta, choć często marginalizowane, stanowią fragment niekończącej się całości.
Odnosząca się do trudności komunikacyjnych, jednostronności nadawania komunikatów ze strony grup większościowych zmienia lekkim przesunięciem imigrantki z odbiorców na nadawców. Małym gestem, ale dużym nakładem wspólnej pracy proponuje odbiór tym, którzy w codziennej praktyce częściej nadają.
Realizowane w ramach stypendium z budżetu Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego